Dilenciler hakkında çarpıcı gerçekler

Dilenciler... Kim onlar? Neden dileniyorlar? Dileneceklerini yeri nasıl belirliyorlar? Bir günde ne kadar topluyorlar? Topladıkları parayı nereye harcıyorlar? Akademisyen Aslıcan Kalfa Topateş'in bu soruların cevaplarını araştırdığı doktora tezi kitap oldu. 2012 - 2013 yılları arasında 26 dilenci ve aralarında zabıtanın da olduğu 17 yetkiliyle görüşen Topateş, Türkiye'de yoksulluk ve dilenme kültürüyle çarpıcı gerçekleri gözler önüne serdi.

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Haberin Devamı

"Türkiye'de Yoksulluk ve Dilenme Kültürü"

Yazarın konuştuğu dilencilerden yalnızca biri "dilenmek" ifadesini kullanmış. Genellikle mendil sattıklarını söylüyorlar. Mendil onlar için dilenmeye karşı bir kalkan. Sokaktakiler tarafından yargılanmamak için satıcı görünümü edinmeye çalışıyorlar.

Mendil satanların yazar tarafından dilenci olarak değerlendirilmesinin sebebi, genellikle sattıkları ürünün önceden belirlenen bir fiyatının olmaması, gönülden kopanın alınması ve satarken "Allah rızası için" gibi ifadelerin kullanılması. Dilencilerin jargonlarında dilenmeye gitmek yok, "mendile çıkmak" var.

İlk başladıklarında çok utandıklarını, ağladıklarını söylüyorlar. Hatta Aslıcan Kalfa Topateş, bir erkek dilenciyle röportaj yaparken çok ağladığını ve görüşmeyi sonlandırdığını belirtiyor.

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Utanmalarına rağmen dilenmelerinin gerekçeleri ise genellikle "çocuklarım aç kalıyordu, çocuklarımın okula gitmeleri gerekiyor" oluyor.

Esnek bir rutin var. Genellikle haftada 3-4 gün çıkıyorlar dilenmeye. Günlük ortalama 15-20 lira kazanıyorlar. Dilenecekleri yeri deneyerek buluyorlar. Çoğu zaman trafik ışıklarının daha uzun yandığı yerler tercih ediliyor.

Dilenciler dilenirken daha çok "Allah rızası için", "çocuğuma süt parası" gibi cümleler kuruyorlar. Hayır duası ediyorlar. Onlar böyle dilenirken bazı yoldan geçenler sadaka veriyor, bazıları ise "elin ayağın tutuyor, niye dileniyorsun?", "çocuğunu niye sokaklara çıkarıyorsun, yazık değil mi" gibi eleştirel cümleler kuruyor.

Çocuk dilenciler ailelerine yönelik çok koruyucu davranıyor. "Beni sokağa yolladı", "beni dilendirdi" demiyorlar, "ben kendim çıktım", "kendim akıl ettim" diyorlar. Hayallerindeki meslek ise en çok polis memuru olmak...