Saffet Sancaklı eşinin intiharından sonra ilk kez konuştu, 'evde şiddet var mıydı' sorusunu yanıtladı

Eski milli futbolcu ve MHP milletvekili Saffet Sancaklı, eşi Hülya Sancaklı'nın intiharından sonra ilk kez konuştu... Sancaklı, 'Çocuklarla birbirimize rol yapıyoruz. Her şey Hülya hanımı hatırlatıyor' derken intiharın ardından o eve bir daha adım atmadıklarını söyledi.Saffet Sancaklı, Habertürk Gazetesi'nden Kübra Par'ın sorularını yanıtladı.Sizin için zor bir yıldı; eşiniz Hülya Hanımı kaybettiniz. Hayat nasıl? Kendinizi toparlayabildiniz mi?Toparlayamadık. Hülya Hanım ilkokul arkadaşımdı, mahallenin kızıydı. Dünyada da bu işi yapacak (intiharı) en son insandı. Öyle bir şey yaşadık ki, kurtulmamız çok zor. Ama ben de Saffet Sancaklıyım, çocuklara, sülaleye, topluma karşı dik durmak zorundayım. Başka sorumluluklarım var; milletvekiliyim. Türkiye zor günler geçiriyor. Partide de görevim var. Ama önceliği çocuklara verdim. Çocuklarınız Duygu ve Mert nasıl?Aslında üçümüz de birkaç aydır birbirimize rol yapıyoruz; ben onlara rol yapıyorum, onlar da babaları üzülmesin diye öyle davranıyorlar. Toparladılar biraz ama her şey bize Hülya Hanımı hatırlatıyor. Bir çorba içsek, Annem de bu çorbayı çok iyi yapardı, çok severdi diyorlar. O eve bir daha hiç girmedik. Çocuklara daha az hatırlatması için hemen başka bir ev alıp eşyalarına kadar her şeyini yeniden yaptım. İlk birkaç ay zor geçti. Çocuklar da olgunlar, şu anda Hülya Hanımla ilgili yapabileceğimiz iki şey var; dua ediyoruz ve hayır işleri yapıyoruz. Duygu, 81 İlde 365 Kütüphane adlı bir projenin başına geçti. Bir de Allah kısmet ederse Hülya Hanımın adına bir okul yaptıracağım. Mert annesinin intihara kalkışacağını fark etmiş, engellemeye çalışmış. Neler yaşandı o gün?Anayasa görüşmeleri için Ankaradaydım. Mert de Mecliste yanımdaydı. Sayın Genel Başkanla yemek yiyorduk. Merte bir veda mesajı geldi. Telefonda annesiyle epey bir konuştu ve durumu anladı. Ben de hemen ambulansı ve güvenlikleri eve yönlendirdim. Ama aklıma silah gelmedi, ilaç içeceğini düşündüm.Sizin silahınız mıydı?Evet, benim silahımdı. O da evde ortada durmuyordu. Beklediğiniz bir şey miydi?Hayır, beklediğim bir şey değildi. Ben milletvekili seçildim, bir iki ay sonra da kızım Duygu evlendi. Dizi seyrederken bile aynı koltukta oturan, birbiriyle iyi anlaşan bir aileydik. Bir anda 4 kişinin 2si evden uzaklaştı. Böyle olunca eşimin psikolojisi biraz bozuldu. İlk birkaç ay fark etmemiştim, çünkü metanetli bir kadındı, morali bozulsa bile belli etmezdi. Sonra kendisi anlattı. Sıkılıyorum. Anneme gidiyorum oturamıyorum, alışveriş merkezine, kafeye gidiyorum duramıyorum dedi. Ne oldu da böyle hissediyorsun? diye sordum, Bilmiyorum dedi. Neden sizinle Ankaraya taşınmadı?Mertin lisesi vardı. İyi bir okulda okuyordu, 2 senesi kalmıştı.Aranızda gerginlik, küskünlük var mıydı?Yoktu ya... Hülya Hanım bana hiç küsmezdi ki. Çocukluk arkadaşıydık.Bunu sormak zorundayım; evde şiddet var mıydı Saffet Bey?O soruyu bizi tanıyan aileleri bulup onlara sorun. Şiddet olur mu hiç! Hayatım boyunca aklıma bile gelmedi. Bizim evde kavga gürültüyü bırakın, yüksek sesle konuşulmazdı. Çocuklar da öyle büyüdü. Hülya Hanımla aynı mahalledendik, ilkokul, ortaokul, lise boyunca aynı okulda okuduk. O benden iki sınıf alttaydı. O, liseyi bitirince de nişanlandık. Biz birlikte büyüdük. O benim sadece eşim değildi, en yakın arkadaşımdı, sırdaşımdı. Ben bugünlere gelirken beraber geldik. O hep arka planda kaldı, çünkü öyle bir yapısı vardı. Televizyona çıkmak, görünmek istemezdi. Açıkçası sert bir mizacınız olduğunu düşünenler Bu adam kim bilir evde kadına neler yapıyordu ki bu noktaya sürüklendi demişler...Yok, biz hayatımız boyunca Hülya Hanım ile kavga etmedik. Bir gün çocuklarımla karşılaşırsanız bunu onlara da sorabilirsiniz...Peki, kendinizi sorumlu hissediyor musunuz, suçluluk duygusu var mı?Suçluluk duygusu yok. Çocuklara da onu söyledim. Duygu, O gün anneme gitseydim, onunla yemeğe çıkardım diyor. Mert de, Ankaraya gelmeseydim, belki orada olurdum diyor. Onlara, Bizim suçluluk duyacak bir şeyimiz yok dedim. Peki, onu bu noktaya ne sürüklemiş olabilir? Bunaldığını söylemiş...Bana anlattığı zaman, Doktordan yardım alalım dedim. Doktora ne diyeceğim? Kocanla aran nasıl? diye soracak. İyi. Çocuklarla aran nasıl? İyi. Maddi problemin var mı? Yok. O var mı? Yok Bu var mı? Yok... Ne anlatacağım ki ben doktora dedi. Yine de git, belki bir faydası olur dedim. İki üç ay daha direndi, sonra gitti. Çok şiddetli olmayan anti-depresanlar kullanmaya başladı. Onları kullanmaya başladıktan 1 ay sonra her şey normale döndü. Neşeliydi. Duygu ile geziyorlardı. O hafta da hep beraber Bosnaya gitmiştik. Çok iyi geçti. Kıştı, dağlarda karların içerisindeydik. Havaalanına geldik, baktım, kar yağışı nedeniyle İstanbuldan uçak kalkamıyor ve çoluk çocuk herkes perişan bekliyor. Ulaştırma Bakanını aradım, durumu izah ettim. Bizi bir şekilde oradan aldırmasını rica ettim. Tamam, küçük bir uçak var mı bakayım dedi. 150-200 kişinin beklediğini söyleyince, sağ olsun başka bir şehirden uçak gönderdi. Millet arkadan bana dua etti. Hatta Hülya Hanım da, Ne kadar büyük sevap işledik dedi. Keyfi yerindeydi. Ne oldu da o noktaya geldi anlayamadık.