Hamit Altıntop neden 'maalesef' kelimesini çok kullanıyor?

Milliyet Gazetesi'nden Nevzat Dindar'ın Hamit Altıntop'la yaptığı röportaj ses getirdi. Altıntop; Arda Turan'dan Milli Takım'a kadar birçok konuda çarpıcı açıklamalar yaptı.Türk futbolunun en kariyerli isimleri arasında yerini alan Hamit Altıntop, Bayern Münih ile kendini gösterdi, Real Madrid serüveni sancılı geçti. Ancak o, Galatasaraylı Hamit olarak sahalara veda etti. İşte Nevzat Dindar'ın ses getiren Hamit Altıntop röportajı... Genelde hocalar futbolculara muhtaçtır ama o dönemde ben hocaya muhtaçtım. Çünkü sakatlıktan dönmüştüm. Özgüvenimi, fizik gücümü kaybetmiştim. O dönem Riekerink ile konuşmalarımızda her zaman altını çizerek 5-10 dakika oynayayım diye ricada bulunuyordum. Enerjimiz uymadı. Maçlar 3-0 iken bile bir değişiklik yapıyordu. İyi mi kötü mi bilemem ama iyi yönetemediğini düşünüyorum. Sonradan kupa maçları oldu. Tuzla maçı herhalde kariyerimin en kötü maçı diyebilirim. Topu kontrol edemiyordum. Burdan ayrılma nedenlerimden biri de o günkü performansımdı. Ben hiçbir zaman ortaya çıkıp, (Ben Hamit Altıntopum. Oynamam gerekir) demedim. Orada yeni bir ortamda yeni bir enerji ile çok iyi maçlar oynadım. Toparlandım. Eski Hamit miydim? Hiçbir zaman olamazdım. O iki bel, 3 diz ameliyatından sonra hiçbir zaman olamazdım. Ben bunu biliyordum. Ama tecrübemle, kendi duruşumla insanlarla bir grup haline geldik. Futbolu nasıl bıraktığımı biliyorsunuz. 90+3te sol ayağımla orta kesmek istedim, gol oldu. Maç bitti ve o gün bıraktım. Real Madride 2011de martın sonunda imza atmıştım. 3 gün sonra belimden sakatlandım. Jose Mourinho ile görüştüm. Ağır bir sakatlık olduğunu anlattım.İsterlerse sözleşmeyi feshedebileceğimi söyledim. Madrid Kulübü, Sonuçta biz seninle anlaştık. Öyle bir şey söz konusu değil. Böyle şeyler hayatta var. Sen yine toparlanacaksın, güçleneceksin. Sonra bize faydalı olacaksın dedi. Hazırlık dönemini takımla yapamamıştım. Ağır sakatlığın ardından yine yeri geldiğinde forma giyiyordum. Ayrılmak için ben rica ettim. Çünkü Fatih Hocaya, vizyonuna inandığım için ayrıldım. Burada samimiyet yok, güven yok. Sanki burada biz birbirimize rakipmişiz gibi. Burada birbirinin üstüne çıkma muhabbeti var.Maalesef bütün gazetecilerin çok objektif, tarafsız olduğunu söyleyemeyiz. Birisi kulüp başkanını kolay kolay eleştiremiyor. Kolay kolay büyüklerimiz (Fatih Terim, Şenol Güneş, Mustafa Denizli) eleştirilemiyor. Eleştirildiğinde herkesin bir tarafı var. Sıkıntı burada. Burada Hamit Galatasaraylı Mehmet Fenerbahçeli Ali Beşiktaşlı. Hep bir taraf var. İnsanlık dışı bir şey varsa bunun rengi yoktur. Bir Fenerbahçeli taraftar muz atıyorsa buna bir Fenerbahçeli de yanlış diyebilmeli. Bu Galatasarayda Beşiktaşta da yanlış demektir. Yanındaki insana yanlışını söyleyemeyecek misiniz? Ben farklı düşünüyorum diyemeyecek misiniz? Burada sizden üstün biri varsa alınmadan eleştiride bulunamıyorsunuz. Karşınızdaki insan buna alınıyor. Bu nedenle koltuk veya o pozisyondan olmak istemiyorsunuz.Endişeleriniz var. Başka bir yerde iş bulamam veya aç kalırım. Ben ne yaparım? Böyle muhabbetlerimiz var maalesef. Bu sadece futbolda değil benim gördüğüm her alanda böyle. Adam ekmek parasından olmamak için yanlış yapabiliyor. Göz yumabiliyor veya kulağını kapatabiliyor. Bizim dinimizde ne diyor; Veren Allah, alan Allah... Manevi değerlerimiz bu nedenlerle kayboluyor. Korkularımız endişelerimiz çok büyük. Şenol Hoca, Mustafa Hoca veya Fatih Terim... Onlarla ters düşmek istemiyorlar. İkinci adamlık nedir? Bir ekip vardır. Mesela bu masanın bir ayağı olmasa, bu masanın bir değeri yoktur. Tutmaz ki... Bunları kavramak gerekir. Enerji çok kötü... Biz de hoca sırf hoca değil ki... Doktor, menajer, basın danışmanı, yeri geldiğinde başkan oluyor. Türkiyede sportif direktör olmama nedenlerinden biri budur. Teknik adamlığı aklının ucundan bile geçirmediğini söyleyen Hamit Altıntop, Ancak hocalık kurslarına katılıyor, platformu merak ediyorum. Belki yarın fikrimi değiştiririm. Ama bu ülkede antrenör olmak eziyet diye konuştu. Hepsinde de yönetici özellikleri var. Bir takımı oluşturmak, bir futbolcuya ulaşabilmek ve gerektiğinde en iyi potansiyeli elde etme hissiyatı var böyle hocalarda... Taktik açısından hepsi belli bir seviyededir elbette. Bu düzeye Van Gaal hangi şartlarda geldi? Fatih Hoca hangi şartlarda geldi? Bunları kıyasladığınızda Van Gaalin örnek aldığı isim Cruyff. Çalıştığı futbolcular Van Basten, Gullit... Bir de bizim şartlarımızda çalışan bir hoca var. Bunları kıyaslaması çok zor. Tabii ki hepsinde inanılmaz bir motivasyon ve kazanma hırsı var. Geçen sezon Galatasaray şampiyon olduysa Fatih Hoca herkesten daha çok istediği için şampiyon oldu. Takımların seviyesi hemen hemen aynı. Oynanan futbol çok fark yaratan bir seviyede değildi. Beşiktaş tabii ki çok göze hoş gelen bir futbol oynuyor ama defansta da zaafları var. Aralarında büyük bir fark yok. Antrenör olmak, yalnız bir mücadele vermek demek... Antrenörlük bu Türkiyede. Aklımın ucundan geçmiyor. Ancak hocalık kurslarına katılıyor, platformu merak ediyorum. Belki yarın fikrimi değiştiririm. Bu ülkede antrenör olmak eziyet. Müdahale eden çok. Alanınız net değil. Günün sonunda siz hep suçlusunuz. Evet... Bayern Münihin şöyle bir yapısı var. Beraber çalıştığı futbolcuları kendi kulüplerine yakın tutuyorlar, hazırlıyorlar. Buradaki Beşiktaş maçında beraberdik. Real Madrid yarı final maçında da... Temas halindeyiz. Almanyada uygulandı. Bunun bir alışma süreci var. Bunlara sadece futbolcular, taraftarlar değil hakemlerin de alışması gerekir. Ama bizde maalesef hep memnuniyetsizlik olduğu için olumlu tarafını değil de olumsuz tarafını konuştuğumuz için bu tartışmalar beni şaşırtmadı.Adam 2+1de oturuyor, kira ödemiyor. Ama o adam 3+1de oturmak istiyor. Elindeki ile yetinmiyor ve şükretmiyor. Öyle bir zihniyetimiz var. Kısıtlama ve kendini terbiye etme yok. Hep başkalarını eleştirmek var. O da bizi tembelliğe itiyor. Her yerde futbol olarak kaliteli oyuncular vardır. Topa vurmak, sıçramak gibi... Ancak ahlaki değerler, beraber hareket etme noktasında eksiğiz. Bir anne baba 13 yaşındaki çocuğuna. Ona pas atma. Sen gol at diyebilir mi? Orada başlıyor bu zihniyet. Çok ince... Konu Fatih Hoca değil. Konu Federasyon değil. Bizim eksiklerimiz çok fazla. 2003te Schalke ile maça çıktım. Benle beraber 9 yabancı sahadaydı. Burada önemli olan kalite var mı, başarılı futbol var mı? Konu aslında bu. Taraftar geldiğinde Türk mü Türk değil mi buna bakmıyor. Taraftar kalite görmek istiyor. Kendi özüne ve köküne sahip çıkman gerekir. Ahlaki değerleri koruyarak tabii ki. Kim ister altyapıdan oyuncu yetiştirmek varken, para verip transfer yapmayı... Bunu yapmak için zaman ayırmak lazım. Kendine dert etmek lazım. Tesis olması lazım. Sağlam bir ekip olmak gerekir. Öyle bir şey olmadığı için zor. Çekişmeli ama kaliteli değildi. Aramızda hep bir rekabet var. Hep bir sürtüşme, kapışma var. Bu sporda olması gereken şeyler. Türkiyede bu hep olacak. Sürprizler olacaktır. Yeni oyuncular gelecektir. Ama yine baktığınızda Başakşehir, Avrupada gruplara geçemiyor! Örnek olarak Akhisarı görüyoruz. Bir Türk futbolcusu 1 hafta oyna sonra bir dinlen ki diğer maç gelsin! Öyle bir gerçeğimiz var. Modern statlar yapılıyor. Avrupada bile bu denli örnek görmek mümkün değil. Biz görüntüyü seven insanız. Her yerde stat var ama idman yapacak saha yok. Anadoluda akşam bir sahada 6 takım idman yapıyor. Bunu nasıl açıklayacağız? 2012de Galatasaraya geldim. Gençler için şartlar çok kötü.... Altyapı hocasının biraz eğitici olması lazım. Galatasarayın gruptaki ilk galibiyeti çok önemliydi. Portoda da o futbol sevindiriciydi. İki Schalke maçı var. Bu iki maçtan gelecek 3 puan büyük avantaj sağlar. Ama önümüzdeki iki maçta 1 puan olursa işi zora sokar. Schalke kötü değil. Sonuçta geçen sene ligde ikinci oldu. Çok farklı sistemler oynayan bir gruba sahip. Tecrübesizliği var. Ama diğer taraftan da genç ve hırslı, motivasyonu yüksek bir teknik direktörleri var. Yaş itibariyle de kendi alanında en iyilerden biri. Schalkenin tek dezavantajı gerek hoca gerek de takım olarak tecrübesiz oluşu. Burada sistem maalesef herkesi ziyan etmiş. Adan Zye... Bir Fatih hoca bile yüzde 50 seviyorsa yüzde 50 sevmiyor. Neden? Sistem sizi yanlışlıklara zorluyor. Burada bir uyaran, eğiten, akıl veren hiçbir beklentisi olmadan bunu yapan kimse yok. Geri dönüp baktığımda inanamıyorum.Ziyan olan çok örnekler var. Çoğu futbolcu depresyon yaşıyor. Endişeleri korkuları o kadar büyük ki... Onları yanlış itiyor veya kendilerini kabuklarına çekiyorlar ve yalnız bir dünyada yaşıyorlar. Özgürlük yok. Gündem şöhret sahibi olarak bakılıyor ama mutsuz, kendisi ile barışık değil. Çok kullanıyorum. Çünkü bizim o kadar çok nimetlerimiz var ki bunları ziyan ediyoruz. Bunların değerini bilmiyoruz. Arkadaşların hiçbiri mutlu değil. Depresyondalar ve o yüzden maddiyata sarılıyorlar. Maddiyat bir nevi onları teselli ediyor. Bu sadece futbolda değil... Hedef, kafamı rahat yastığa koyayım değil. Ahlaki değerlerimiz ve sıkıntılarımız olmadığı için başarı da yok. Yenildiğimizde beraber üzülemiyoruz. Her sene başkan değişiyor. Ben 2012de geldim. 5 başkan gördüm. Nasıl bir sistem oturtabilirsiniz ki? Çocuk sahibi bunu bilir aslında. Siz çocuğunuza ne kadar alan verirseniz o kadarını kullanır. Sistem ne kadar müsaade ediyor? Ben diyorum, balık başından kokuyor. O da onun ürünüdür. Öyle bir gerçek var. Cristiano Ronaldo 6. Altın Topunu kovalıyor bizdeki futbolcular ise ne kovalıyor belli değil. Adam hedef koymuş 100 veya 150 defa milli takımda oynamak için. Bizim hedefimiz ne? Hedefi olmayan bir insan çizgisini bozar. Türk futbolcusunun hedefi nedir? Üç büyüklerde oynamak, iyi para kazanmak. Milli formayı giymek. Ben bundan bahsediyorum. Öğretmen okulda matematik dersi verdiğinde bir hedefi var. Günün sonunda bu çocuk şu formüllerle bunu bunu çözmeye çalışacak. Günün sonunda not veriyor, düzeltiyor. Futbolda bu yok ki! Kim bunu yapacak? Yönetici ağabeylerimiz sağ olsun! Kendi işleriyle meşgul olduklarından böyle şeyleri takip edemiyorlar. Ondan sonra Biz fedakârlık yaptık. Elimizi cebimize attık. Volkanın açıklamalarında veya hareketlerinde bir agresiflik var. Hiçbirinde kötü niyet olduğunu düşünmüyorum. Bu arkadaşların desteğe, uyarıya ihtiyacı var. Hiç kimse demez mi, Bu sana zarar verir. Yakın bir gün sana geri döner diye... Takım içinden ziyade, kulübün içinden birinin bu uyarıları yapması gerekirdi. Biz önce kırarız sonra toparlamaya çalışırız. Onu toparlayana kadar 5 maç gitmiş, puanlar gitmiş, şampiyonluk gitmiş, özgüven gitmiş. Mehmet yıllardır devamlılığı olan ve inanılmaz mücadele eden bir futbolcuydu. Karakterli bir insan... Takım oyuncusu olduğunu kabul eden bir insan. Hiçbir zaman gündemde olmak istemeyen bir insana bu derece yüklenmek doğru değil. Tekmeye kafasını koyan bir çocuk. Eleştirilecek en son kişi odur bu camiada. Ben haddimi aşmak istemiyorum. Ama Ali Koç başkan geldi. Fikri düşünceleri inanılmaz. Kurumsal bir yapı oluşturmak istiyor. Ancak bir geçiş süreci vardır. Teknik ekipte; camiayı, takımı, ligi, rakipleri iyi bilen tarafsız yaklaşan bir kişiye ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. Böyle şeyler işlerini daha çok kolaylaştırır diye düşünüyorum. Bayern Münihte Van Gaal geldiğinde ilk haftalar inanılmaz zordu. Takım 10. sıradaydı. Ama ondan bir seri yakaladık. Hocaya inandık ve o sene şampiyon olduk. Almanya Kupasını aldık ve Şampiyonlar Liginde finali kaldık. Van Gaalın oyun tarzı ile Bayern Münihte 6-7 milli futbolcu bulunduğu için Almanyanın da futbolu ilerledi. Cocuyu tanımıyorum ve kendisini tartamam. Onu değerlendirmek biraz zor. Ne tartışılıyor bilmiyorum. Hoca mı, futbolcular mı? Böyle tecrübeli bir hoca, geçiş dönemi için başarılı olabilir. Ondan sonraki plan ne? Var mı? Burada herkes futbolu biliyor. Ancak haftanın 3 günü gidip gençlerle vakit geçirmiyor. Ya hoca olacaksın ya iyi bir yorumcu olacaksın. Böyle şeyler kovalanıyor. Az bir maaşa gidip altyapı hocası olmuyor. Züğürt Ağa filmi vardır bilirsiniz. Adam köyden geliyor, her şeyi deniyor. Batıyor. Günün sonunda ne yapıyor? En iyi bildiği şeyi çiğ köfteyi yapıyor. Ayağında terliği var. Mutlu mutlu evine gidiyor. Biz bunları yapamıyoruz. Bilmediğimiz ticari işlere giriyoruz. Politikaya giriyoruz. Müteahhit oluyoruz! 2002 ve 2008de başarılar vardı. Ancak daha bu başarılar tekrarlanmadı. Kısa vadeli mutluluk yaşadık hep.Biz de başarılar aslında başarısızlıktır! Selçukun o frikik golü Avrupa Şampiyonasına gitmemiz bize ne verdi, ne aldı? Onu tartalım biz. 2008de biz öyle bir turnuva oynadık. Baktığınızda o arkadaşlar bugün ne yapıyorlar? Mutlular mı? Buna bir bakın. Günün sonunda ne olursa olsun biz mutsuz veya yalnızız. Elhamdülillah ben mutluyum ve huzurluyum.