Siz bakmayın küçük siyah camlar arkasından gördüklerinize, insan yaşamaya devam edebilmesi için unutmaya programlı bir varlık, doğamız böyle. Ama ben bir daha hiç bu fotoğraftaki kadar mutlu olamadım o zamandan beri. O gece o felaketi yaşayan herkes de biliyorum benim gibi, bir daha eskisi gibi olması belki de uzun yıllar alacak. Kızgınlığım da geçmiyor, doğaya değil… Depreme değil… İnsana, gözü doymak bilmeyen insana, aç gözlülüğe, ihmallere… Acıların ajite edilmesinden de, acıya bağlanıp yaşanmasından da hoşlanmıyorum fakat bu yaşadıklarımız unutulmasın istiyorum, dersler alınsın artık tekrarlanmasın. O zaman yitip giden canlar rahat uyuyacak sanki, buna inanıyorum…’