Çok merak edip, eve gittim... Kapımız açıktı, 'Anneciğim' diye sesleniyorum, cevap yok. Yatak odasına girdim, 'Anneciğim ben geldim. Neden konuşmuyorsun?' dedim. Yorganla kafasını kapatmıştı, 'Yüzünü gizleme' dedim...Yorganını ben açmak zorunda kaldım. Annemin yüzünün bir tarafı yoktu. Hayatımda hiç böyle bir şey görmemiştim. Birisiyle telefonda konuşuyor, annemi hastaneye kaldırıyorum, Zona diyorlar. O güne kadar Zona'nın ne demek olduğunu bilmiyordum...Bir kişinin söylediği ağır kelime yüzünden annem Zona'ya yakalandı. Sonra Demans'a, Demans'tan da Alzheimer'a döndü. Annem şu anda bir bebek, konuşamıyor. Hiçbir derdini söyleyemiyor... Herkesten rica ediyorum; 'Kimse annesini üzmesin, kimse annesine sesini yükseltmesin'. Çok kötü şeyler yaşayacaksınız sonra. Bütün annelerin ellerini öperim, onların ellerini ayaklarının altını öperim.”