Ceyda Düvenci: ''Ben dünyaya bir görevle geldiğimizi düşünüyorum!''

Onun adı güç. Onun adı aşk. Onun adı enerji. Onun adı umut. Onun adı cesaret. Ceyda Düvenci, dokunduğu ve baktığı her noktayı gözlerinden saçılan ışıkla değiştirme, geliştirme ve iyileştirme gücüne sahip. Böylesine özel bir ismin bir kadın olarak portresi takdimimizdir...Öyle bir kadın vardı ki karşımda, onu anlamak da anlatmak da kolay değil. Hayatın çabuk olgunlaştırdığı ama her şeye rağmen içindeki küçük kızı yeniden büyütmeyi seçtiği bir hikaye onunki. En ciddi olduğu anlarda dahi hissediyorsunuz; Ceyda hep biraz çocuk kalmış, bilerek ve isteyerek Aşk onun hayatının hep merkezinde olmuş. Yanlış anlaşılmasın; sadece kadın-erkek arasındaki aşk değil bahsettiği. Hayatının her anına, her durumuna, her varlığına duyduğu aşk... Sevgiyle yaklaşıyor her şeye ve sevginin mucizeler yaratabildiğini bir kez daha kanıtlıyor her sabah. Pozitif enerji içinde o kadar güçlü akıyor ki, neredeyse gerçek enerjiye dönüştürülebilecek kadar somut bir hal almış. Onun yanındakiler için korkuya yer yok; sadece ışık var, renk var, gülümsemek var. Bir de inanç kavramı onu tanıtan doğru kelimelerden. İstediklerinizin, hayal ettiklerinizin gerçek olacağına inanmayı seçmek kolay değil, ancak bunu başarabilenler bir eser ortaya çıkaranlardır. Tıpkı Ceydanın en güzel eseri, aşkı, biriciği, kızı Melisa gibi. Siz hiç durmadan koşmak nedir bilir misiniz ya da bir an olsun yorulmadan ayakta dimdik durmak? O biliyor. Geceleri yatağına yattığındaysa, 15 yıldır sık sık kollarını açıp uçtuğunu görüyor. O anlamına kafa yormasa da benim için bu rüya Ceydanın melek enerjisinin mecazi kanıtı. Konu çocuklar olduğunda da o kadar güzel hedefler koymuş ki kendine, kaynaştırma eğitimi hakkında ülkemizdeki gerçeği, eksiği, yetersizliği görüp harekete geçmek için çalışıyor. Her şeyin bir sebebi olduğunu biliyorum diyecek kadar realist, Her şey çok güzel olacak diyecek kadar samimi, Hayatı karşılık beklemeden yaşarım diyecek kadar fedakar, Sadece içinde olduğumuz an önemli diyecek kadar cesur olan bu kadının gözlerime bakarak, içtenlikle anlattıklarını birçok kez durup not almak istedim, aldım da. Röportajın sonunda ise bu yazıyı okuyan herkese iyi gelmesi dileğiyle, onun deyimiyle bir olumlama duası yazmasını istedim. Kendi el yazısıyla paylaştığı bu dua, her sabah tekrarlayarak güne başlamamız ve mucizeler yaratmamız için Ceydanın hediyesidir. Yatağınızın başucundan ayırmayın, farkı göreceksiniz. Şimdi, Bülent Şakrak ile evlenerek yepyeni bir dönemin başlangıcında olan Ceydayı sadece bir kadın olarak tanıtmama izin verin. Çünkü o ne halde olduğunu değil ne istediğini, nelerle uğraştığını değil neler yapacağını, onu neyin beklediğini değil neyi hayal ettiğini, kısacası zorluklarını değil umutlarını paylaşarak kalbinin içinden konuşuyor. Sizi hiç tanımayan birine kendinizi nereden anlatmaya başlardınız? Nasıl tanıtırdınız?İlk söyleyeceğim şey şu olurdu: Ben güçlü bir kadınım ve dürüst bir kadınım, duygularım temiz ve bembeyaz. Karşılık beklemeden hayatı yaşayan bir kadınım, gönlümden geçtiği gibi... Zorluklar beni güçlendiriyor ve en büyük hedefim anı yaşamak. Bir de öğrenmekten vazgeçmiyorum. Bana de ki; ölene kadar üniversite öğrencisi olabilirsin, hemen kabul ederim.İnsanların size baktıkça umut hissettiğini ve sizden güç aldığını düşünüyorum hep. Bu durumda hayattaki duruşunuz ve bize yansıttıklarınız etkili elbette. Her zorluk karşısında geçerli olacak birkaç öneride bulunmanızı istesem...Herkesin hayatı zor. Tabii ki benim de gardımın düştüğü, umutsuzluğa kapıldığım, Ne yapacağım? dediğim oluyor, ben de insanım, ama öyle anlarda bile hızla ayağa kalkıyorum ve diyorum ki; Tamam her şey toparlanacak, her şey güzel olacak. Her şeyin bir sebebi var, bu da bize bir şey öğretecek. Bu yolculuk da bana yeni bir şey öğretecek, ben de bunun peşinden gideceğim. Gerçekten de hayata dair böyle büyük kurgular olmadı kafamda hiç.Tamamen kendinizi ana teslim ediyorsunuz yani?Yüzde 100 beceremiyorum ama gönlümden ne geçiyorsa yapmayı tercih ediyorum. Bir de varsayımda bulunmuyorum, karşı tarafın ya da durumun ya da hayatın bana vereceği cevabı düşünmüyorum. Üstüme düşeni yapıp bırakıyorum. Amerikada bir şirket çalışanlarına şöyle dermiş: Pazartesi yapacağın işi hafta sonu düşünme, çünkü yararı yok. Pazartesi düşünürsün. Cumadan pazartesiyi kurgulama. Cumartesi ve pazar telefonlarınızı kapatın, hayatınıza bakın. En önemlisi içinde olduğumuz an. Karanlıkta kaldığınız anlarda sizi neler iyi hissettirir?İlk yaptığım şey dua etmek. Hemen müzik açıyorum, sevdiğim sakin bir parçayı seçiyorum. Odanın ışıklarını da kapatıyorum. İki mum yakıyorum, güzel bir koku yayılıyor ve sadece duruyorum öyle. Kendi kendime diyorum ki; Tamam, her şey yolunda. Sağlıklısın, gücün var, sakin ol. Sonra bir kitap okumaya başlıyorum, kafam dağılsın, içimi sıkan duruma odaklanmayayım diye.İktisat fakültesi mezunusunuz. Oyunculuğa ilginiz nasıl başladı?Üniversite bitince oyunculuk yüksek lisansı yaptım. Aslında sürpriz oldu. Üniversite sınavım kötü geçti, ne yapacağımı bilemedim. Bursadan İstanbula geleli 3 sene olmuştu, tekrar sınava girmem gerekiyordu. Çalışmak istiyordum çünkü lise birden beri çalışıyordum.Ne iş yapıyordunuz?Hamburgercide çalışıyordum, kumpir yapıyordum. Hep çalışma duygum vardı, babam da oyunculuk mezunu olduğu için buraya taşınınca dedi ki; Ancak sana buralarda arkadaşlarımla yön verebilirim. Oyunculuk yapmayı hiç hayal etmemiştim. Fakat Kandemir Kondukun dizisinde Palavra Aşklarda katıldığım bir yarışmayı kazanmamla başladı her şey. Size rol model olmuş, oyunculuğundan etkilendiğiniz isimler kimler?Rol modelim hiç olmadı. Birini örnek almak ya da yolundan gitmek gibi tercihlerim olmadı. Ama zorluk hissettiğim noktada Mevlana ve Yunus Emre sığınaklarım olur. Yüreğim daraldığında onları okurum. Güçlü olduğumu biliyorum bu anlamda; yaşım ilerledikçe birçok kadına da rol model olmak istiyorum. Esasında herkesin özünde tek olduğunu düşünüyorum. Hepimiz biricik ve tekiz, yaşadığımız hayatlar özel. Yani benim yaşadığımla senin yaşadığın bir olamaz.Hayata sıfırdan başlasanız yola çıkış noktanız ne olurdu?Yine böyle olmasını isterdim. Sıfırdan, sürprizli, hayal etmediğim, hedeflemediğim bir meslekle, içinde yoğrula yoğrula bilinçlenerek iyi bir yere gelmek isterdim. Bunlar beni iyi hissettiriyor çünkü hiçbir kurgu ve plan yok. Şu lafı çok seviyorum; hayat biz plan yaparken başımıza gelenlerdir. İktisat okuyup, mali müşavir olmayı hedeflerken oyuncu olmak gibi. Eskiye nazaran kendinizdeki en büyük farklılıkları, değişiklikleri nasıl tanımlarsınız?Daha az telaşlıyım. Eskiden bir dert ya da panik anında tüm çevremle konuşurdum. Şimdi öyle değilim, daha çekirdek bir hayatım ve belli dostlarım var. Her yere gideyim, kimseyi kırmayayım, istemesem de orada olayım... Bunlar bitti, artık istediğim yerde oluyorum, istemediğim yerde olmuyorum. Daha dingin, meditasyon dilinde, merkezinde, yuvasında, her şeyi halleden bir kadına dönüştüm.Çocukken nasıl bir hayal dünyanız vardı?Çok hatırlamıyorum. Çabuk unutan bir tipim, bu da huyummuş demek ki, kendimi böyle kabul ettim. Eskiden, Nasıl yani, nasıl hatırlamam! diye kendimi yiyordum. Ama bende flu her şey. Hatırlamıyorum, beyin fonksiyonlarıyla alakalı sanırım, belleğim çok yüklü değil. Mesela 3 sene öncenin bir şeyini anlatıyorlar, Gerçekten öyle mi olmuştu? diyorum. Çabuk unutuyorum. Psikoloğum bunun iyi bir şey olduğunu söylemişti. Beyinde biriktirmek iyi değilmiş. O zaman hakikaten anı yaşıyorsunuz, isteseniz de istemeseniz de. Çok hızlı büyüdüğünüzü hiç düşündünüz mü?Kesinlikle. Mustafa Kemal Paşada bir mahallede eğlenerek büyüdüm. Sokak çocuğuydum, iki dizimde de hala yaralarım var. Bir gün olsun yırtık olmayan çorapla dönmedim eve. Her sokak oyununu oynadık ve sonsuz eğlenerek büyüdüm. Bundan yana mutluyum ama hızlı geçti. Aslında hayat hızlı geçti. 39 yaşındayım ve inanamıyorum. Beden yaşlanıyor, yıllar geçiyor da ruhum hiç o yaşta değil. Hala bana; Bahçelievler Mahallesine hadi gel, saklambaç oynayalım desen ben aynı hızla koşarak oynarım. Üstelik günbegün yapmak istediklerim çoğalıyor. Herkesin hayatta tamamlaması gereken bir görevi olduğunu düşünüyorum. Sizinki nedir dersiniz?Ben de dünyaya bir görevle geldiğimizi düşünüyorum. Reikiye çok inanırım ve üst mertebe olan arkadaşlarım da bana bunu hep söyler; Senin bir görevin var diye. Ben de görevimi buldum; güçlü olmanın, gülümseyebilmenin ve sonsuz sevgiyle davranmanın ne olduğunu anlatacağım herkese. Dedikodu yapılmasın, ileriye bakılsın, daha gelişerek yaşansın, kötü günlerde gülümseyelim ve birbirimize sarılalım. Gerçekten gıybet etmeyelim birbirimize. Hep kendimizi eğitmek üzerine yaşayalım, daha iyi olalım, bir gün sonra bir cümle daha fazla bilelim ve dost sohbetlerinde insanları biz yönlendirelim. Gıybet başladığında; Arkadaşlar durun. Dün bir kitap okudum ve orada bir satır vardı, gelin bunu konuşalım diyelim. Birbirimize gerçekten dokunmayalı, birbirimizin gözlerinin içine bakıp, görmeyeli ya da ağlamayı yaşamayalı uzun zaman oldu bence. O bunu giymiş, bu bunu yapmışlarla o kadar ölüyor ki hayat. Gözüne bakıp, İyi misin? demeyeli, Ağlamak istersen buradayım demeyeli çok olmuş. Ve ben bunun için görevlendirildim diye düşünüyorum.Hayatta keşke dediğiniz neler var?Keşke daha yavaş olsa hayat. Daha özümseye özümseye yaşasak. Kapitalizm bu kadar sarmasaydı her tarafımızı. Keşke yaşayabilmek için bu kadar fazla para kazanmak zorunda kalmasaydık. Keşke.Ne olursa sinirden deliye dönersiniz?Gıybet, haksızlık, huzur kaçırma, hayatın akışına müdahale ve yalan. Mutsuz oluyorum ve sinirlenebiliyorum.Peki, en büyük tutkunuz?Instagram hesabıma da yazmıştım; Aşk olmadan yaşayamam diye. Hayatın her yerinden aşkla beslenen bir kadınım. Şu sohbetten, saçımın yapılmasından, arabama bindiğimde sevdiğim müziği dinlemekten Bunlar benim için hep aşkla yapılırsa güzel. Ben trafikte bile sinirlenmem. Çünkü orada da bulurum beni geliştirecek bir şey. Sesli kitaplarım var mesela, koyarım onu CDye. Ya da telefonumun kayıt cihazını açarım, günlük gibi konuşurum, içimi rahatlatırım. O trafiği iyiye çeviririm. Bunlar hayata duyulan aşk. O yüzden aşk olmadan yaşayamam. Mesleğini aşkla yapmak, dostlarına aşkla sarılmak, hayata aşkla bakmak, her sabah aynaya bakınca güne aşkla hazırlanmak... Bence aşk tam da bu, Mesnevide de anlatılan. En büyük tutkum bu benim. Günümüzde insanlar aşkı bulamamaktan yakınıyorlar. Siz ne düşünüyorsunuz? Ben bunu kabul etmiyorum. Hayata dair yapılan şikayetleri genel olarak kabul etmiyorum. Bence aşk çok betimleniyor ve altı çok saçma dolduruluyor. Alt başlıklar gerçek Mesnevideki, Yunus Emredeki, Müslümanlıktaki, herhangi bir dinin altındaki aşkın karşılığı değil. Zengin olsun, yakışıklı olsun, spor yapsın, beni el üstünde tutsun, sürprizler yapsın, kültürlü de olsun, kitap da okusun, tiyatroya da gitsin ama gece kulüplerinde de eğlensin gibi tanımlar yapılıyor. Hayır, bu aşkın karşılığı değil.Gerçekten doğru. Kimseden sadece Beni seven biri olsun yeter cümlesini duyamıyorum.Aslında özünde bunun peşinde herkes ama sevginin karşılığı onlar için sadece dertleşebilmek, konuşabilmek değil. Sevginin karşılığı yanlış dolduruldu, dolayısıyla kapitalizm oldu. Çünkü üstündeki kadar değerlisin, giydiğin kadar kıymetlisin, konuştuğun kadar değil! Ama bence artık ayılıyor insanlar. Bu kadar arayışa girip bulamadıkları için bir dakika! demeye başladılar. Hayat gürültüsünden kaçma noktaları trend haline gelerek insanları doğru yöne kaydırdı. Artık herkes kendi için gerçek doğruyu bulmaya, gözünü açmaya başladı. (Röportaj: Ece Üremez - Fotoğraf: Serhat Hayri - Elele)