Bu 'Yıldız' sönmez

Türk tiyatrosunun gelmiş geçmiş en büyük oyuncularından biri kim? diye sorsak, şüphesiz ismi ön sıralarda yazılır. Çünkü o bir sanat anıtıdır. Hocaların hocasıdır. Sahnenin Yıldızıdır. Peki yaşam hikayesi de üstünde topladığı bu sıfatlar kadar ışıltılı mıydı? Hayata bağlılığını ifade ederken Hep çekirdek misali umutlar peşinde ayakta kaldım diyor Yıldız Kenter. İşte Kenterin zorlu yollardan süzülüp gelen öyküsü Madalyonun öteki yüzü (Ömür ATAK AYDIN / cnnturk.com)İnsan doğduğu yerin enerjisini taşırmış.İstanbulun 7 tepesinden birinde; dantel gibi işlenmiş saçakları, nakışlı yüksek tavanları olan bir evde açtı gözlerini. Her daim, Çamlıcada doğduğu ev kadar zarifti, çarpıcıydı, sıradışıydı, ışıklıydı. Bu yüzdendir ki basına yansıyan son fotoğrafında dahi aydınlıktı yüzü. Gülümsemesinde yaşanmışlıkların izleri, gözlerindeyse hep tazecik bir ümit vardı sanki. Keza güçlüklerle örülen hikayesinin sırrı da o bitmek bilmeyen ümidiydi. Babası Ahmet Naci Bey... Kendi deyimiyle Rönesans prensi gibi yetiştirilmiş bir adamdı. Varlıklı ve aristokrat bir aileden geliyordu. Çağının ötesindeydi. 1910lu yıllarda eğitimi için İskoçyaya gidecek kadar ileri görüşlü, vizyon sahibiydi. Hariciyeciydi. Lozanda İsmet İnönünün özel kalem müdürlüğüne kadar yükseldi.Yurt dışı tahsilinden yalnız başına dönmemişti Ahmet Naci Bey. Doğu Ekspresinden Sirkeciye ayak bastığında, Londrada bir resepsiyonda tanıştığı güzeller güzeli Olga Cynthia ve Olganın 16 yaşında yaptığı evlilikten dünyaya gelen oğlu Jack vardı yanında. İşgal yıllarıydı. İngiliz ve Fransız zırhlılarının Boğaza demirlediği yıllardı. Zorluk, yokluk had safhadaydı. Ve Ahmet Naci Beyin ailesi, Çamlıcadaki köşkün yeni sakinlerini hiç de hoş karşılamadı. İngiliz Olga, tüm yüz çevirmelere karşın sevdası uğruna güçlüklere göğüs germeye hazırdı. Müslüman oldu, kara çarşafa girdi. Ve Nadide ismini aldı. Ailenin zorluklarla asıl imtihanı 1920lerin ortasında başladı. Yeni çıkan kanunda Hariciyecilerin eşleri yabancı olamaz diyordu. O kanun aile için bir dönüm noktası oldu. Eşini kağıt üstünde boşayıp nikahsız yaşama önerilerini, kendisi için memleketini terk eden Olgaya hakaret sayan Ahmet Naci Bey, Dışişlerinden istifa etti. O kararın sonucu fakr-u zaruret oldu. Tam da o günlerde; 1928te Çamlıcadaki köşkte 4 çocuklu ailenin 5inci üyesi doğdu. Ayşe Yıldız. Yıldızı saracak kundak dahi yoktu. Yoksullukları öyle boyutlara ulaşmıştı ki önce evdeki tüm eşyaları sattılar. Sonra köşkten taşındılar. Daha ucuzu olsun diye oradan oraya sürekli ev değiştirmeye başladılar. 1932de ailenin en küçüğü Müşfik dünyaya geldi. Mesleğini terk eden Ahmet Naci Bey gazetelerde çalışıyordu. Ancak hiçbir işinde kalıcı olamayınca aile Ankaranın yolunu tuttu. Ahmet Naci Bey, Ziraat Bakanlığında iş bulmuştu.Babam aşkının bedelini çok ağır ödedi, kendini içkiye vurdu diye anlatıyor Yıldız Kenter bir röportajında. Eline geçen parayla alkol alırdı. Fakat 6 ay içmediği de olurdu. Sıradışı bir alkolikti diye tanımlıyor Ahmet Naci Beyi. Babasının alkol problemi nedeniyle zaman zaman vuku bulan tartışmaların dışında fakir ama mutlu bir yuvaları vardı. Annesi Olga, her zorluk karşısında dimdik durmaktan hiç vazgeçmedi. Bir de Ahmet Naciyi sevmekten.Kavganın, gürültünün, kalabalığın, garibanlığın içinde çizdi yolunu. Ablası Günerin sesi çok güzeldi. Hedefi konservatuvara girmekti. Anne ve abileri izin vermedi. Günere kapatılan o kapıları, Yıldız kendisi için açacaktı. Gönlüne tiyatro sevdasını koymuştu bir kere. Babası tuttu elinden. Ve Yıldızı gizlice Ankara Devlet Konservatuvarına kaydettirdi. Orta okulda her sene ikmale kalan Yıldız, fakülteyi sınıf atlayarak bitirdi. İçindeki yıldız ortaya çıkmıştı. Rockefeller bursu ile okyanusun ötesine; Amerika Birleşik Devletlerine gitti. Gitmeden bir gece önce babasıyla alkol yüzünden kavga etti. O gece babasını son görüşü oldu. Yıldız, önce babasından bir mektup aldı. Hayyamdan bir dörtlükle kendisinden af dilemişti. Ahmet Naci Bey, o mektubu yazdıktan kısa bir süre sonra da hayata veda etti.Olganın en az anlaştığı çocuğu Yıldızdı. Ama ölünceye kadar onunla yaşadı. Yıldız, annesine çok şey borçluydu. En başta mücadeleci ruhunu. Yıllar sonra annesine, Olga Cynthiayı anlatan tiyatro oyunuyla teşekkür etti. Yıldız Kenter 1951 yılında 23 yaşında meslektaşı Nihat Akçan ile evlendi. 1952de kızı Leyla doğdu. Akçan ile evliliği 7 yıl sürdü. 30larındaki Şükranı ilk olarak Dünkü Çocuk oyununu izlerken gördü. Kader bu ya bir süre sonra Ankara Devlet Tiyatrosunda birlikte sahne almaya başladılar. Birbirlerinden çok da hazetmediler önceleri. Çekişmeli ilişkileri zamanla, ara ara tatlı tartışmaların yaşandığı bir dostluğa dönüştü.Aslında Şükran çoktan aşık olmuştu bu kuğu gibi zarif ve çarpıcı kadına. Başından başarısız bir evlilik geçen Yıldız ise özlemini çektiği huzuru bulmuştu Şükranda. Şükran sade, dürüst ve gerçekçi bir karakterdi. Güvenilirdi. Sonunda birbirlerine aşklarını ilan ettiler. Ve evlenmeye karar verdiler. Ancak aileleri şiddetle karşı çıktı bu evliliğe. Yıldızın annesi Olga kızının parasız, pulsuz bir adamla evlenmesini istemedi. Şükranın ailesi ise evlenip boşanmış, üstüne bir de çocuğu olan bir kadına razı gelmedi. Onlar da gizlice evlenmekte buldular çareyi. 1964 yılında bir arkadaşlarının Teşvikiyedeki evinde sonsuzluğa imza attılar.İlmek ilmek dokunmuş bir aşktı onlarınki. Sevdaları ortaktı. Tiyatro. Varlarını, yoklarını verdikleri Kenter Tiyatrosu, aşklarının en büyük meyvesiydi. Yıldız Kenter Şükranın sevdiği her şeyi çok severim. Çünkü Şükranı çok severim. O benim şansımdı. Sevgilimdi, ölene dek sevgilim kalacak cümleleriyle anlatmıştı Şükran Güngöre duyduğu bağlılığı. Can cana, yan yana geçen 47 yıl. Neredeyse yarım asır. İki sevgilinin elleri 2002de Şükran Güngörün vefatıyla ayrıldı. Yıldız Kenter, yitirdiği Şükranına sık sık karşılıksız mektuplar yazdı. Kafamda, yüreğimde, önümde, ardımdasın. Hep yanımdasın. Çiçeklerde, esen rüzgârda, doğan güneşte, incecik beliren ayda, dolunayda hep sen varsın... Bazı insanların yanında, yöresinde olmak istersiniz ya. Hayatının bir dönemine şahitlik etmek Fikriyle, zikriyle, bakış açısıyla Yıldız Kenter öyle biri Kendisi ile tanışma fırsatını bulamasam da onunla aynı döneme denk gelmek bile büyük bir şans. Türk sanatının abide isimlerinden biri olan sanatçının boş bıraktığı kale, yetiştirdiği öğrencilerine emanet.Denizle tuz gibi karıştı aklımBir sana tutkunum, bir sana düşman.Kalbim avucunda yok gizli saklım,Bir sana tutkunum, bir sana düşman.Kulaklarımda sesiniz. Bu şiir dökülüyor dudaklarınızdan. Huzurla uyuyun büyük usta.