Efsanevi müzisyen Bob Dylan'dan Elvis'li Amy Winehouse'lu röportaj

Kendisine 'bir jenerasyonun sesi' lakabı yakıştırılan Amerikalı folk-rock müzik sanatçısı Bob Dylan 31 Mart'ta piyasaya çıkacak üçlü albümü öncesinde Bill Flanagan'a verdiği röportajda anılarını, müzik dünyasını ve albümünü anlattı. Nobel Edebiyat Ödüllü Dylan, röportajında Elvis Presley'den Frank Sinatra'ya, Amy Winehouse'tan Iggy Pop'a müziğin efsanelerinden de bahsetti.31 Martta Columbia etiketiyle piyasaya çıkacak olan 38. stüdyo albümü Triplicate öncesi Bill Flanagan'ın sorularını yanıtlayan folk müziğin rock'a açılan kapısı Bob Dylan, Frank Sinatra ile tanışmasından Elvis Presleyden kaçışına kadar hayatının birçok altın anından bahsediyor.Burada Dylan'ın nadiren röportaj verdiğini unutmamakta fayda var. İşte tarihe müzik ve edebiyatın yaşayan efsanesi olan Dylan'ın iç dünyasını, anılarını ve müzik hayatını kaydeden o röportajdan satır başları: Nostaljik? Ben öyle söylemezdim. Bu anılara uzanan bir yolculuk, eski günlere duyulan hasret veya arzu, ya da artık olmayan hatıralara karşı bir düşkünlük değil. Sentimental Journey gibi bir şarkı, geri dönüş şarkısı olamaz. Geçmişe özlemle bakmıyor. Dünyada, burada ve şu anda olan bir şarkı. Kuzeyde büyümek harcadığın çabaya değmiyor. Sert bir çevre, insanlar basit hayatlar yaşıyor; ama ülkenin geri kalanında da basit hayatlar yaşanıyor. İnsanlar nereye giderseniz aşağı yukarı aynıdır. Her yerin iyisi ve kötüsü var; nerede yaşadığının bir önemi yok. Sadece kız arkadaşım. Ben gitarımı tıngırdatıyordum ve diğer şarkılara yeni sözler yazıyorduk. Şehirde rockn roll gruplarıyla beraber de çalıyordum ama yolun bir yerinde aydınlanma yaşadım. Lead Belly ve Josh Whiteı duydum ve bu her şeyi değiştirdi. O çok başka bir şeydi, neredeyse kaldırılamayacak kadar fazla. Yunan adalarından gelen sirene benzer, dinleyeni büyüleyen bir sesi vardı. Büyüleyici bir kadındı. Kim olduğunuzu unutturabiliyordu. Ses kontrolü yaparken ya da evdeyken gitar çalıyorum; ama piyanoyla kimyamız daha iyi uyuşuyor. Eğer gitar çalarsam bu, grubun dinamiğini değiştirir. Geriye dönüp birinden diğerine geçmek çok can sıkıcı olur. Ne olursa olsun ben zaten ritmciyim, solo çalmıyorum. Eğer gitar çalarsam daha farklı bir grup oluruz. Evet, her zaman hissettim. Ornettei biraz biliyorum, ortak birkaç şey yaptık. Bir sürü sıkıntılı durumla yüzleşti, eleştiriler ve onu kıskanan diğer caz müzisyenleri hep ona karşıydı. Ezber bozan, çok yeni şeyler yapıyordu, anlamadılar. Ben de yaptığım farklı müzikle benzer durumlarla karşılaştım. Pek değil. Sanırım The Times They Are a-Changing ve Blowin in the Windi biliyordu. Forever Youngı sevdiğini biliyorum, söylemişti. Komik biriydi. Bir defasında verandasında dikilirken gökyüzünü gösterip, Sen ve ben, arkadaşım. Mavi gözlere sahibiz, yukarıdanız. Bu diğer aylaklar da yere ait. demişti. Haklı olabileceğini düşündüğümü hatırlıyorum. O geldi, gelmeyen bizdik. Hiç durmadan, bütün zamanımı I Love Lucy izleyerek geçiriyorum. Genelde CD dinliyorum. Brownsville Girl ya da In the Garden. Iggy Popın Apresi iyidir. Imelda Mayi de severim. Valerie June, The Stereophonics. Willie Nelson ve Norah Jonesun Wynton Marsalis ile yaptıkları Ray Charles tributeünü de sevdim. Amy Winehouseın son kaydını da sevmiştim. Evet, kesinlikle. Etraftaki bireyci son insan oydu. Tabii, hepsi çok üzdü. Biz kardeş gibiydik, aynı sokakta yaşadık. Şimdi ise eskiden durdukları yerleri boş bıraktılar. Onlar olmadan burası çok ıssız. Hayır, Tony için bir şarkı yazmayı hiç düşünmedim. O zaten bana hiç sormadı ve istese bile yazamazdım sanırım. Fikrim yok. Zaten neden benimle takılmak istiyorlar ki? Ben yoldayken kendi grubumla takılırım. Hepsi.