Edip Cansever "gelmiş bulundu"

Usta şair Edip Cansever, 86 yıl önce bugün, yani 8 Ağustos 1928'de İstanbul'da doğdu. Daha 13 yaşındayken çocuk dergisi Arkadaşta şiir yayımlayan Cansever'in ilk şiiri Düşünce Mart 1944'te İstanbul dergisinde çıktı. Sürekli üreten bir şair olarak adından hep söz ettiren Cansever, İkinci Yeni akımının özgün örneklerini verdi. Cansever, tatil için gittiği Bodrum'da beyin kanaması geçirdi. Tedavi için getirildiği İstanbul'da 28 Mayıs 1986'da hayata gözlerini yumdu ama ardında sayısız eser bıraktı. İşte Edip Cansever'in unutulmaz şiirlerinden bazı dizeler...Şiirler yazdım, kitaplar okudumElimde bir bardak aldım, onu yeniden oydumDerinlerde kaldım böyle bir zamanKim bulmuş ki yerini, kim ne anlamış sanki mutluluktanEy yağmur sonraları, loş bahçeler, akşam sefalarıSöyleşin benimle biraz bir kere gelmiş bulundum. Gülemiyorsun ya, gülmekBir halk gülüyorsa gülmektir Ben suyun bir dakika durduğuDurunca boğulduğu bir yerdeyim. Seni unutarak baktığımda bileDünyanın her yerlerinden geçiyorsunYayılıyorsun kalabalıklaraYalnız yayılmak mıAşkın en büyüğü, en dayanılmazı demeli buna. Duymuyorsun sen kendiniBaşıboş bir müzik gibisin kırlarda. Tek ihtiyacım neydi biliyor musun?Bir papatya yaprağı daha. Mutluluk bir kibrit çöpü,artık ne kadar yanarsa. Bu aralar ellerim hep üşür benim.Doktor kansızlık der, ben sensizlik derim. Bana kalbimdesin deme!Bilirsin, kalabalık yerleri sevmem. Bazen diyorum ki onu kafama takmamalıyımSonra da diyorum ki; önce kalbimden atmalıyım . Bakmayın etrafımda çok insan dolandığına;sırılsıklam yalnızım aslında. Acılar da acılaşıyor gittikçe sanki,bir azarlanmayla ölümünü düşünen çocuklar gibi. Bu yüreğe bu kadar acı fazla dersin bazen kendineAma hata bizdeKüçücük bir yürekle kocaman sevmek ne haddimize! Arkana bile bakmadan gitmek istersinÖyle herşeyi bırakmana falan da gerek yokAnıları bırakabilsen yeter!.. Kısa bir gülümseme yürüdü dudaklarındanBenim dudaklarıma da geçti... Sanki hiçbir şey uyaramaziçimizdeki sessizliğiNe söz, ne kelime, ne hiçbir şeyGözleri getirin gözleri!.. Doğanın bana verdiği bu ödüldenÇıldırıp yitmemek içinİki insan gibi kaldımBirbiriyle konuşan iki insan Olmayacak şey mi niye bakmayayım denizlereEn akıllı tarafımdır balıkla deniz tutmak. Gökyüzü gibi bir şey bu çocuklukHiçbir yere gitmiyor. Biliyor musun az az yaşıyorsun içimde Oysaki seninle güzel olmak var. İnsan bazen ağlamaz mı bakıp bakıp kendine. İçinden doğru sevdim seni Bakışlarından doğru sevdim de Ağzındaki ıslaklığın buğusundan Sesini yapan sözcüklerden sevdim bir de Beni sevdiğin gibi sevdim seni Kar bırakılmış karanlığından. Öyle bir çık ki karşımaHer baktığımda ilk defa görüyormuşum gibi,az kalsın ölüyormuşum gibi hissedeyim seni. İnsanın insandan başka dayanağı yokYalnızlık bile,başka insanların varlığı bilindikçe bir anlama kavuşuyor.