Anita Taylor'ın 'Moonraker' sergisi VISION ART PLATFORM'da!

Vision Art Platform, Moonraker ismini taşıyan yeni sergisiyle Anita Taylorın sergisine ev sahipliği yapıyor. 29 Kasım 2024, Cuma günü saat 18.00de açılışı gerçekleşen sergi, 31 Aralık 2024e kadar Vision Art Platform, Akaretler No:35te ziyaret edilebilir.Anita Taylor'ın Moonraker başlıklı sergisi, desen ve resim alanlarını içeren ve onu aşan ilgi çekici bir çalışma bütününü bir araya getiriyor. Sanatçı bu seçkide, zıtlıklar ve çift anlamlılık temaları canlanarak gerçek ve kurgu, hafıza ve unutma, bedenleşme ve tanıklık üzerine karmaşık bir örüntü yaratıyor. Taylor'ın çalışmaları, gözlemcinin rolüne dair derin bir keşif niteliği taşırken, samimi bir özdüşünüm ile insan anlatılarının geniş yelpazesi arasında gidip geliyor. Taylor'ın resimleri, kadın bakış açısıyla yeniden anlatılan tarihsel anlatıların görsel yeniden yorumları olarak ortaya çıkmaktadır. Taylor'ın feminist bakış açısı, onu Artemisia Gentileschi ve Judy Chicago'nun eserlerini yankılayarak kadın bakışını yeniden tanımlayan kadın sanatçılar soyuyla aynı hizaya getiriyor. Taylor, kadın kahramanları merkeze alarak ve klasik anlatıları yeniden ele alarak, geçmiş ve bugün arasında bir diyalog kuruyor ve toplumsal cinsiyet, güç ve kimlikle ilgili kalıcı soruları ele alıyor. Moonraker, gözlem ve temsilin karmaşıklığıyla ilgilenmeye bir davet niteliği taşıyor. Anita Taylor'ın yapıtları kişisel ve evrensel olan arasında gidip gelirken, bize insanlık tarihinin ortaya çıkan anlatılarında hem tanık hem de katılımcı olarak rollerimizi hatırlatıyor. Sanatçı, Käthe Kollwitz ve Louise Bourgeois gibi sanatçıların devamında, izleyiciyi aynı anda hem mahrem hem de anıtsal, son derece bireysel ama bir o kadar evrensel olarak yankı uyandıran yapıtlarla karşı karşıya getiriyor. Anita Taylor'ın Moonraker başlıklı sergisi, desen ve resim alanlarını içeren ve onu aşan ilgi çekici bir çalışma bütününü bir araya getiriyor. Sanatçı bu seçkide, zıtlıklar ve çift anlamlılık temaları canlanarak gerçek ve kurgu, hafıza ve unutma, bedenleşme ve tanıklık üzerine karmaşık bir örüntü yaratıyor. Taylor'ın çalışmaları, gözlemcinin rolüne dair derin bir keşif niteliği taşırken, samimi bir özdüşünüm ile insan anlatılarının geniş yelpazesi arasında gidip geliyor. Anita Taylor için desen yalnızca bir araç değil, bir karşılaşma ve inceleme eylemidir. Taylor, 1980'lerden bu yana deseni, dünyayı ve kendini sorgulamak için bir yöntem olarak kullanmış ve bakışın karmaşık dinamikleriyle ilgilenmiştir. Aralarında Glance (Bakış) ve Vestiges'ın da (Kalıntılar) bulunduğu karakalem çalışmaları, insanın kendini bir aynada görmesinin geçici ama derin deneyimini -hem netlik hem de çarpıtma anını- kapsamaktadır. Fanilik, insan varlığının kırılganlığı ve gözlemin doğasında bulunan güç dinamiklerini çağrıştıran tasvirler sunan Witness (Tanık) serisi bu iç gözlemi daha da ileriye taşır. Karbonun koyu parlaklığıyla işlenen bu çalışmalar, obsidyen aynaların yansıtıcı araçlar olarak kullanımına benzer şekilde, bir tanıklık eylemi olarak sanat yaratmanın tarihsel pratiklerini yansıtıyor. Tanık çalışmalarının dahil edilmesi Aşıklı Höyük serisini Anadolu bağlamına oturtarak, obsidyenin -doğanın kendi siyah aynasını- hem bir malzeme hem de gerçekleri ortaya çıkarmak için bir metafor olarak kullanmaktadır. Taylor'ın resimleri, kadın bakış açısıyla yeniden anlatılan tarihsel anlatıların görsel yeniden yorumları olarak ortaya çıkmaktadır. Pariste Musée de Cluny'deki Dame à la Licorne duvar halılarından esinlenen A mon seul desir (Tek Arzum) serisi, Ortaçağ kadını ve tek boynuzlu at ikonografisini feminist eleştiri ve yeniden yorumlamayla ele alıyor. Benzer şekilde, Tristan & Yseut ve Hercules & Deianira üzerine çalışmaları, klasik mitoloji ve Rönesans resim sanatının alanlarına girerek mitolojik hikâye anlatımı ile fail, güç ve temsil gibi çağdaş meseleler arasında paralellikler kuruyor. Bu resim ve çizimler, alegori ve gerçekliğin karşılıklı etkileşimini vurgulayarak, tarihin ataerkil okumalarına meydan okuyan 'kadın hikayelerini' dokuyor. Taylor'ın feminist bakış açısı, onu Artemisia Gentileschi ve Judy Chicago'nun eserlerini yankılayarak kadın bakışını yeniden tanımlayan kadın sanatçılar soyuyla aynı hizaya getiriyor. Taylor, kadın kahramanları merkeze alarak ve klasik anlatıları yeniden ele alarak, geçmiş ve bugün arasında bir diyalog kuruyor ve toplumsal cinsiyet, güç ve kimlikle ilgili kalıcı soruları ele alıyor. Hem desen hem de resimlerinde Taylor, olayların geliştiği katmanlı mekânlar inşa etmek için perde, tül ve sahne gibi aksesuarlar kullanarak teatral bir duyarlılık ortaya koymaktadır. Barok sanatı ve Romantik edebiyatı anımsatan bu görsel araçlar, ışık ve gölgenin, gizlenme ve açığa çıkmanın dramatik etkileşimini çağrıştırıyor. Sanatçının Moonraker serisinde olduğu gibi işlerindeki perdeler, görülen ve görülmeyen, varlık ve yokluk arasındaki eşikleri işaret eden sınır işaretleri olarak işlev görüyor. Küresel pandemi sırasında tasarlanan Moonraker serisi, özünde askıya alınmış bir zaman aralığını yakalıyor. Serinin başlığı, 16. yüzyıl Wiltshire'ında ay ışığı altında kaçak mal taşırken yakalanan kaçakçıların, ayın göl yüzeyine yansıması nedeniyle peynir topladıklarını iddia ederek masum numarası yaptıkları bir hikâyeye gönderme yapıyor. Bu tarihi anekdot, aldatma ve hakikat temalarıyla, Taylor'ın kriz zamanlarında insanlık durumunu araştırdığı bir mercek haline geliyor. Bu eserlerdeki örtülü yapılar ve mehtaplı sahneler, insan deneyimlerinin güvencesizliğini ve hafıza ile unutma, gerçek ile kurgu arasındaki bulanık sınırları yansıtan bir geçicilik ve yerinden edilme hissi uyandırıyor. Doğu ve Batı, geçmiş ve bugün gibi ikilikleri bünyesinde barındıran İstanbul'da Taylor'ın çalışmalarının sergilenmesi yeni yankılar uyandırmaktadır. İstanbul'un Bizans mozaikleri, Türk-Osmanlı halıları ve Modernist akımlar gibi tarih katmanları, sanatçının anlatı ve vücut bulma arayışına dokunaklı bir zemin sunuyor. Örneğin Tanıklık: Aşıklı Höyük desenleri bu bağlamda özellikle yankı uyandırıyor ve ortak tanıklık eylemi aracılığıyla antik ve çağdaş olanı birbirine bağlıyor. Moonraker, gözlem ve temsilin karmaşıklığıyla ilgilenmeye bir davet niteliği taşıyor. Anita Taylor'ın yapıtları kişisel ve evrensel olan arasında gidip gelirken, bize insanlık tarihinin ortaya çıkan anlatılarında hem tanık hem de katılımcı olarak rollerimizi hatırlatıyor. Sanatçı, Käthe Kollwitz ve Louise Bourgeois gibi sanatçıların devamında, izleyiciyi aynı anda hem mahrem hem de anıtsal, son derece bireysel ama bir o kadar evrensel olarak yankı uyandıran yapıtlarla karşı karşıya getiriyor.