Hamas lideri ve Hizbullah komutanına suikast: Savaş bölgeye mi yayılıyor?

7 Ekim Aksa Tufanının ardından yaşanan gelişmeler, Gazze Savaşının bölgeselleşme riskine dair pek çok yoruma ve spekülasyona neden oldu. İsrailin terör mesaisi ve İran ile Hizbullahı savaşa çekmek için başvurduğu tüm girişimler, şu ana kadar daha geniş çaplı bir savaşın patlak vermesiyle sonuçlanmadı. Fakat 27 Temmuz tarihinde Golan Tepelerindeki Mecdeş-Şemste yaşanan hadise, Gazze Savaşında yeni bir aşamaya gelindiğine dair bazı işaretler taşıyor. Nitekim İsrailin bunu fırsata çevirerek 12 saat arayla önce Hizbullahın üst düzey komutanlarından Fuad Şüküru (Hac Muhsin) hedef alan bir hava saldırısıyla Beyrutu vurması ve ardından İran Cumhurbaşkanı Mesud Pezeşkiyanın yemin törenine katılmak için Tahranda bulunan İsmail Heniyyeye yönelik suikast saldırısında bulunması, bölgedeki ateşin yayılacağına dair kanaati besliyor.Sakarya Üniversitesi Ortadoğu Enstitüsünde araştırma görevlisi olan Dr. Talha İsmail Duman, İsrail'in Hamas Lideri İsmail Heniyye'ye suikastının arka planını ve bölgeye olası yansımalarını AA Analiz için kaleme aldı. 27 Temmuz Cumartesi günü çoğunluğu Dürzi nüfustan oluşan Mecdeş-Şems bölgesinde bir halı sahaya isabet eden roket saldırısında içinde çocukların da yer aldığı 12 kişi vefat etti ve İsrail bu saldırıdan Hizbullahı sorumlu tuttu. Fakat gerek bölgenin dinamikleri gerekse de düşen roketin teknik özelliklerine ilişkin askeri uzmanların tespitleri İsrailin bu çıkarımını büyük ölçüde yalanladı. Suriye toprağı olmakla birlikte 1967de İsrail tarafından işgal edilen bu bölgede yaşayan Dürzilerin önemli bir kısmı, işgal karşıtı pozisyonlarıyla ve İsrail vatandaşlığını reddetmeleriyle biliniyor. Dolayısıyla Hizbullahın kendisine uzak bir pozisyonda görmediği Mecdeş-Şems halkını hedef alma ihtimali irrasyonel bir adım olarak değerlendiriliyor. Ayrıca Hizbullahın Golan Tepelerindeki İsrail birliklerine saldırırken İran yapımı Felak füzelerini kullandığı hesaba katıldığında, hem hedeften 3 kilometrelik bir sapmanın oldukça düşük bir ihtimal olması hem de halı sahada açılan çukurun bu füzelerin tahrip gücüyle uyuşmaması, bu saldırının Hizbullah tarafından yapılmış olma olasılığını oldukça zayıflatıyor. Diğer yandan, Hizbullahın 2006 Savaşında olduğu gibi, sivil ölümlerine neden olduğunda buna dair kamuoyuna açıklama yapma refleksine sahip olması, bu saldırının Hizbullahla irtibatlandırılmasını inandırıcılıktan uzak kılan bir diğer neden olarak öne çıkıyor. Hizbullah ihtimalini devre dışı bıraktığımızda, Mecdeş-Şemsteki saldırıya ilişkin geriye iki senaryo kalıyor: Lübnanda başka bir grup tarafından yanlışlıkla atılan bir roket ya da İsrailin Demir Kubbe bataryalarından ateşlenen bir füze. Daha önce civar bölgelere Demir Kubbe füzelerinin düştüğü göz önünde bulundurulduğunda ikinci senaryo çok daha kuvvetli hale geliyor. Ancak burada asıl mesele, olayın nasıl meydana geldiğinden ziyade İsrailin bu olayı nasıl propaganda malzemesine dönüştürdüğünde kilitleniyor. İsrail, Gazzede yaptığı katliamları gündem dışı tutmak, Amerika Birleşik Devletleri (ABD) başta olmak üzere uluslararası kamuoyunu yanına çekmek ve kuzey bölgesinde uzun zamandır kendisi için büyük bir tehdit haline gelen Hizbullaha müdahaleyi meşrulaştırmak için Mecdeş-Şems saldırısını kullanışlı hale getirmeye çalıştı. Bu bağlamda, bir yandan İsrailli yetkililer bölgeye ziyaret gerçekleştirerek bir dayanışma tiyatrosu oynadı, diğer yandan ise Dürzi toplumunu bölerek Lübnandaki Dürzileri Hizbullaha karşı kışkırtmayı hedefledi. Fakat her iki plan da İsrailin istemediği şekilde sonuçlandı. Farklı zamanlarda bölgeye giden İsrail Başbakanı Benyamin Netanyahu ve 4 İsrailli bakan, yoğun protestolar eşliğinde ziyaretlerini kısa tutmak zorunda kaldı. Lübnanda ise Dürzi dini-siyasi liderler Hizbullahtan ziyade İsraili hedef alan ve bu fitneye gelmeyeceklerini belirten açıklamalar yaptılar. Öyle ki Hizbullah karşıtı pozisyonuyla bilinen İleri Sosyalist Partisinin eski(mez) lideri Velid Canbulat bile İsraili eleştiren ve Lübnan direnişini öven bir açıklama yapmak zorunda kaldı. İsrail, propaganda süreci olumsuz bir yere evrilmesine rağmen, Gazze Savaşını bölgeselleştirmek için bu saldırıyı önemli bir araca dönüştürdü. Her ne kadar Hizbullaha karşı topyekün bir saldırı başlatacağı yorumları yapılsa da 2006 Savaşından çok daha güçlü bir Hizbullah ile baş etmesinin mümkün olmadığının farkında olan İsrail, kara operasyonu yerine Beyruta bir hava saldırısı yapmayı tercih etti. Hemen ardından ise Tahranda benzer bir saldırıda bulunarak denklemi daha karmaşık hale getirmeyi hedefledi. Bu saldırıların üç amaç etrafında şekillendiğini söyleyebiliriz. Birincisi, İsrail sıradan bir devlet dışı aktör olmaktan ziyade büyük ölçüde konvansiyonel bir orduya dönüşmüş durumda olan Hizbullahla tek başına mücadele etmekten kaçınarak, Hizbullahın misilleme saldırılarının ardından ABD ve diğer müttefiklerini bu sürece çekmeyi planlıyor gibi görünüyor. İsrail şunu çok iyi biliyor ki Hizbullah ile yalnız başına savaşmak zorunda kalırsa, Lübnanda büyük yıkımlara neden olsa da kendi varlığı açısından önemli meydan okumalarla yüzleşmesi işten bile olmayacak. İsrailin Hizbullahı yeneceğine dair kanaatinin oluşması durumunda bir kara operasyonuna çoktan girmiş olacağını tahmin etmek zor olmasa gerek. Ama mevcut denklem İsrailin Hizbullahın gücünden çekindiğini ve müttefiklerinin dahil olduğu genişletilmiş bir savaşla bu sorunu çözebileceğine inandığını gösteriyor. İkincisi, İsrail Gazzede yaptığı tüm katliamlara rağmen Filistin direnişini kıramayacağını fark ettiği için bu suikastları bir çıkış yolu olarak görüyor. Bu sayede, ya daha geniş bir bölgesel savaş aracılığıyla Gazzedeki askeri başarısızlığını örtbas etmeyi ya da Haması komuta düzeyinde zayıflatarak sahadaki gücünü etkisizleştirmeyi planlıyor. Üçüncü olarak İsrail, Aksa Tufanının ardından daha sofistike bir ittifak haline gelen direniş ekseninin organik büyümesini engellemeyi hedefliyor. Bu bağlamda, Salih el-Aruri ve İsmail Heniyye suikastlerinin özel tercihler olduğunu söylememiz mümkün. Zira Salih el-Aruri Suriye İç Savaşı sırasında sorunlar yaşayan İran-Hamas ilişkilerinin tamirinde kilit rol oynarken, İsmail Heniyye ise İran-Hamas ilişkilerinin eskisinden daha güçlü hale gelmesinde önemli inisiyatifler aldı. Dolayısıyla İsrailin Heniyyeye Tahranda suikast yapması, bu eksenin güçlenmesinden duyduğu endişeyle doğrudan ilişkilidir. Bu suikastların ardından muhtemel senaryoları da 3 madde halinde sıralayabiliriz.Birincisi, süreç genişletilmiş bir savaşa dönüşebilir. Doğrudan bölgesel bir savaşa evrilmese de yarı-bölgesel savaş ihtimali çok uzakta değil artık. İran ve Hizbullah, Aksa Tufanından bu yana kontrollü ve angajman kuralları çerçevesinde dozu artırılan bir savaş stratejisi takip ediyordu. Son suikastlara kadar da İsrailin tüm kışkırtmalarına rağmen bu stratejilerine riayet ettiler. Fakat İsrailin ölçülemez irrasyonelliği yeni bir konjonktür ihdas etti ve bu, İran-Hizbullah hattında da taktik ve strateji değişikliğini kaçınılmaz hale getirebilir. İranın savaşa doğrudan dahil olmama tercihi yüksek olasılık olmaya devam edecekse de, genişletilmiş bir savaşa uygun olarak Hizbullah ve Husiler (Ensarullah) başta olmak üzere İrana yakın grupların angajmanlarını artıracağını söylemek yanlış olmaz. Bu genişletilmiş savaş, İsrailin Hayfa ve Tel Aviv civarındaki merkezi bölgelerini hedef haline getireceği gibi, tersinden mevcut suikastlara benzer hava ve deniz operasyonlarını da yoğunlaştıracaktır.İkincisi senaryo, orta ölçekli yoğunlaştırılmış saldırılarla mevcut angajman kurallarının marjında dolaşmak olacaktır. Nisan ayında İranın İsraile füzeler ve insansız hava araçlarıyla yaptığı saldırılar buna örnek verilebilir. Pek çok Batılı ülkenin telkinlerini dinlemeyerek stratejik sabrının sonuna gelen İranın bu saldırıları, bir yandan caydırıcılık noktasında yeni bir denklem kurmuştu, diğer yandan ise İsrailin misilleme yapmasını engellemişti. Ancak son suikastların yeni bir caydırıcılık tartışmasını doğuracağını hesaba kattığımızda, bu senaryonun hızlıca genişletilmiş savaş senaryosuna evrilmesi de kaçınılmaz olabilir.Üçüncü senaryo ise İranın ve Hizbullahın tansiyonu yükseltmemek adına eski angajman kurallarını devam ettirmesi ihtimalidir ki bu oldukça düşük olasılıklı olarak değerlendirilebilir. Sonuç olarak, sadece Gazze Savaşı bağlamında değil aynı zamanda bölgesel konjonktür bağlamında da taşların yerinden oynayacağını söylemek yanlış olmayacaktır. Fakat bunun hangi dozda ve nasıl bir zaman dilimine yayılarak gerçekleşeceği tarafların ölçülmesi zor tepkileriyle ortaya çıkacaktır.