"Bir gün gelip beni kabloyla dövdüler, kaburgalarımı kırdılar"

Muna Derviş'in ilk öğrendiği Portekizce cümle şu olmuş: Araplar nerede? O ve kocası 2013'ün Nisan ayında bir grup Suriyeli göçmenle birlikte Brezilya'daki Santa Ifigenia'ya yerleşti. (Los Angeles Times)Bu bölge Orta Doğu'dan gelenlerin yerleştiği ve dükkanlarının olduğu bir yer. Muna o gün bugündür kapı kapı dolaşıp tatlı-peynir satıyor. Bazen satış yapamayınca cami önünde oturuyp dileniyor.Brezilya'yı ben seçmedim diyor 35 yaşındaki Derviş. Onlar bizi alan dünyadaki tek ülkeydi, başka şanmızı yoktu diyor.Öncesinde Suriye, Lazkiye'de eşi Wessam Jammal'la birlikte yaşıyordu. Jammal, aylık 5 bin dolar maaşı olan bir şef mühendisti. Büyük ticari gemilerde çalışıyordu. Daha sonra hiçbir açıklama yapılmadan göz altına alındı, kabloyla dövüldü, kaburgaları kırıldı. Bırakılıp iyileştikten sonra aile bir karar verdi: Mısır'a kaçmak. Başardılar da. Orada Brezilya Konsolosluğu'nda gittiler ve vize aldılar. Artık Suriye'deki hayatları geride kalmıştı. Sao Paulo'ya 4 yıl önce yerleşmiş iyi bağlantıları olan Suriyeli bir adam Jammal'a bir iş fırsatı sundu. 5 bin dolar maaşlı şef mühendisken cep telefonu aksesuarı satmaya giden yol böyle açıldı. Bir miktar para biriktirdiler. Sonra karşılarına Lübnanlı bir adam çıktı. Kendi deyimleriyle Sırf Arap diye ona güvendiler. Bir otobüs durağının yanındaki kabini 3 bin dolara bu adamdan satın aldılar. Adam ortadan kayboldu, kabinin de onun olmadığı ortaya çıktı.Çok ama çok çalışmış 3 bin dolar biriktirmişlerdi ve hepsi bir anda gitti. Olmayan paralarıyla bir bodrum katında 4 çocuklarıyla birlikte yaşamaya çalışıyorlar. Sao Paulo'da geceleri dışarıya çıkılmaması gerektiğini öğrenmişler. Biliyorlar ki bu kentte kararan sadece hava değil. Jammal bir kez gece bıçakla tehdit edilip soyulmuş. Aslında o bölgedeki bütün herkesin böyle kötü bir hikayesi var. Evde olmaları da güvenlik için yeterli değil, çünkü kanunsuzluğun kol gezdiği bu bölgede evlere de silah zoruyla giren çeteler var. Derviş'in kardeşi İsveç'te yaşıyor. Böyle olayların İsveç'te pek sık olmadığını ondan öğrenmişler. Burada kimse kimseye bir şey vermiyor diyor. Jammal ise mühendislik günlerine dönmek istiyor. Yeniden saygı görmek istiyor ancak pek umudu yok. Burada falafel yapıyorum artık, falafel mühendisiyim diyor. Oturma odalarındaki televizyonda hep Suriye kanalı açık. Topraklarını unutmamak için dizileri, müzik videolarını, haberleri izliyorlar. Suriyeli kanalına göre hayat Suriye'de çok güzel. Derviş ve Jammal ise her gün aynı soruyu soruyarlar kendilerine: Suriye'de hayat çok güzelse biz niye buradayız?