Levent Kırca: ''Neden ben desem şehitlere haksızlık olur!''

Karaciğer kanseri olan Levent Kırca, Ölüm döşeğini hissetmeden, o döşekten kalkamazsın ki! Ben şimdi hissediyorum. Dibe vurdum. Popomda hissediyorum ölümü. Ha kalkılıyorsa, kalkacağız. Kalkılmıyorsa da gideceğiz diyor. Hürriyet Pazarda Ayşe Armana konuşan Kırca şunları söylüyor: Bazı arkadaşlarımı görünce duygulanıyorum, hatta ağlıyorum. Yanıma gelenler hep aynı klişeleri tekrarlıyor, Seni çok iyi gördük! Ne diyecekler? Onların işi de zor. Ama bir süre sonra komik oluyor. Çünkü bakıyorsun peş peşe gelen üç kişi de aynı cümleyi kuruyor: Harika görünüyorsun. Sen bizi de gömersin! Daha dur bakalım nereye.. filan. İşte Ayşe Armanın röportajından öne çıkan başlıklarZeki Alasya o kadar telaşla öldü ki, dört günde içinde öldü çocuk. Şu benim yaşadığım şeyleri yaşayamadı, gözlemleyemedi. Bunları ancak ölüm döşeğinden gözlemlersin. Bu bile Allahın bir lütfu. Etrafına bakabiliyorsun, sevgiyi görüyorsun diyen Kırca şunları söylüyor: Seneler evvel bir arkadaşım çok ağır kanserdi. Hastaneye ziyaretine gittim. Hiç unutamam, pencereyi açtı ve gökyüzüne bağırdı, Neden ben? diye. Sesimi çıkarmamıştım ama yadırgamıştım. Neden ben? demek, bana bencillik gibi geliyor, kibir gibi geliyor. 18 yaşında çocuk da şehit düşüyor, var mı bunun açıklaması? Yok. Neden o ölüyor da başkaları ölmüyor? Yok bunların açıklaması. Kemoterapiye, sosyal sigortalar hastanesinde, herkesle birlikte giriyorum, küçücük çocuklar görüyorum. Onlar acı çekerken benim şikayet etmem, Ölmek istemiyorum. Gitmeyeceğim, kazık çakacağım! diye tutturmam ayıp değil mi? Bu son olaylar çok sarstı beni, her an ağlayabilirim. Bu vatanın evladına şehit olarak gelen ölüm, bana kanser olarak gelmiş çok mu? Yanlış anlama, bu politik bir konuşma değil. Bunları ölüm döşeğinde söylüyorum sana... Öncelikle çok çok geçmiş olsun. Siz bir sürü şey yaşadınız. Bunu da atlatırsınız ve sağlığınıza kavuşursunuz...- Teşekkür ederim güzel dileklerin için. Ama çok da iyi değilim. Ölecekmişim gibi hissediyorum. Karaciğer kanseri olduğum için böyle hissediyor olabilirim, kim bilir belki de iyileşebilirim... Ama zaten insanın kendini düşünme zamanı mı şimdi, baksana ortalık yangın yeri. Onlar da önemli, sizin başınıza gelenler de. Neden ben? diyor musunuz?- Hayır hiç! Oysa etrafımda, Allahım niye böyle oldu? Neden beni buldu? İnşallah ölmeyeceğim, herkes bana dua etsin! diyenleri görüyorum. Onların hastalıkla yüzleşmesi böyle, saygı duyuyorum. Ama ben hastalığıma böyle yaklaşmıyorum. Belki de devrimci bir kültürle büyüdüğüm için, Öleceksek de öleceğiz diyorum. Ölüm de bir haktır değil mi ama? Ölümü de hak etmek gerekir. Ben hak etmeye çalışıyorum. O da güzel bir şey. Doğumu yaşıyoruz, ölümü de hakkıyla yaşamak lazım. Böyle düşünüyorum. Ağır oldu bu söyledikleriniz! Biz bunları genelde konuşmayız...- İyi de sadece ben değil ki, hepimiz ölümü yaşayacağız. Ölüm de bir güzellik. Bir müziğin sonu, bir oyunun, bir eserin sonu gibi bir insanın sonu... Finali güzel yaşamak lazım. Ağlayıp sızlayıp dövünüp onu rezil etmemek lazım. Bir de, 65 yaşına gelmişim. Çok rastgele de gelmemişim. Okumuş, yazmış, çizmiş, üretmişim. Hayata katkıda bulunmuşum. İnsanları güldürmüşüm, kendi çapımda eğitmişim. Şanı-şöhreti görmüşüm, bunu taşıyabilmişim, çoluğum çocuğum olmuş, hayatıma birbirinden değerli insanlar girmiş, insanlar beni sevmiş, mutlu olmuşum. E 65te ölmezsem, 75te öleceğim... Kanser olmanızı, yaşadığınız üzüntülere, sıkıntılara mı bağlıyorsunuz?- Bundan kimsenin haberi yok ama ben 2000 senesinde de kanser oldum. Kan kanserinin bir türü. Doktorum bana, Bundan ölmezsin dedi. Ben de sordum, Sebebi stres mi? Bir şeyleri kendime dert ettim diye mi oldu? Alakası yok! Bu tamamen piyango! dedi. Ama şu anda yaşadığım karaciğer kanseri, iki buçuk ayda oluşmuş. Yine sordum, Bu da mı piyango mu? diye. Yok dedi bu sefer, Stresten ve sıkıntıdan olmuş! Sevgiliniz Aslı Hanım fark etmeseydi kanser olduğunuzu, bilmeyebilir miydiniz?- Evet. Çünkü karaciğer kanserleri, son raddeye kadar renk vermeyebiliyormuş.Peki o nasıl anladı?- Bilmiyorum, hissetti herhalde. Altı yıldır gözümün içine bakıyor. Bu kadar zorluğa neden tahammül ediyor bilmiyorum. Büyük bir sevgiyle bağlıyız birbirimize. Muhtemelen nefesimin yetmediğini fark etti. Doktora gidelim dedi. Ben Boşver Allah aşkına dedim. Ama zorladı beni. Doktor birtakım tahliller istedi ve sonra, Napmışsın bu karaciğere dedi. Halbuki üç ayda bir kontrole gidiyorum, ne olduysa üç ay içinde olmuş. Peki sonra?- Değerler o kadar yüksekti ki, hemen devlet hastanesine attım kendimi. Çünkü sigortam var. Özel hastaneye verecek param yok. Ama şunu da ifade edeyim, devlet hastaneleri pek çok özel hastaneden iyi. Bana da iyi bakıyorlar.Doktor, Karaciğer kanserisiniz! deyince ne geçti aklınızdan?- Hiçbir şey. İnsan tırsmıyor mu?- Hayır. Tuhaf bir şekilde bu sefer kabullendim. İlk kanserimde afallamıştım. İnsan olgunlaşıyor, dik durmayı öğreniyor. Gerekirse de ölürüm, onu da saygıyla karşılarım. Ölümden korkmuyorum yani. Bunu da söylemiş olayım. Ben ölüme de eğilmem. Ölmesini de bilirim. Bu önemli bak, adam gibi ölmeyi de bilmek lazım. Bunlar adam olmanın gerekleri. Hayatta dik durmayı başarmış Eski eşiniz Oya Başar, Leventin başucundan ayrılmıyoruz dedi...- Evet, dedi ama doğru değil. Ben Oyayla çok uzun zamandır hiç karşılaşmadım, hiç görüşmedim.Peki niye böyle söylüyor?- Bilmiyorum. Bir kötü niyeti yoktur. Ama söylediği doğru değil. Bu süreçte, oğlum Umut bir kaç kere kemoterapide yanımdaydı o kadar, onun dışında yanımda olan tek kişi Aslı. Başından beri. Nikahlı olmasak da Son eşim dediğim Aslı varken ve inanılmaz bir emek sarf ederken, onu yok sayıp, İlk günden beri biz başındayız! Her gece onun yanındayız! denmesi doğru değil. Bir de Aslıya haksızlık. Yoksa benim Oyayla bir derdim yok. İki çocuğumun annesi, benim için üzülmüştür de fakat bir kere bile görüşmedik. O da muhtemelen gelmek isterdi ama geç haberi oldu. Gelmedi. Zaten Aslı benim başımda, benimle yeteri kadar ilgileniyor. Ben de, Kimse hastalığımdan nemalanmasın! dediğinizde sinir olmuştum size, insan iki çocuğunun anası ve eski karısı için böyle mi söyler diye...- Ben Oyayı kastetmedim. Ama her şey için koşturan, kemoterapide el ele benimle oturan, bütün sağlık işlerimi eline alan, borçlarımı ödeyen, kalan zamanımı benim için yaşanılır kılan bir kadının da kimseye ezdirmem. Tekrar ediyorum Oyayı çok uzun zamandır görmedim bile. Neden o lafı etti, anlamadım. Ama onu da üzmek istemem. Yeteri kadar derdimiz var şu anda zaten. Oya Başar ısrarla gelmek istedi de siz mi hayır dediniz?- Yok hayır. Gelse mesela şimdi, birazdan kapıyı çalsa, ne yapacağız başına su mu dökeceğiz? İsteseydi gelirdi.E nasıl olur gelmez?- Oğlunu gönderdi. Oğlumuz geldi. Aynı şey mi?- Ben kimseyi suçlamaktan yana değilim. Bunlar hassas mevzular. Oğlum Umut telefon açtı dedi ki, Baba, annemi sıkıştırıyorlar, senin kanserinle ilgili sorular soruyorlar. Annem bu konuda ne desin? Madem bu hale gelmiş, söylesin dedi. Yani hastalığımı bütün gazeteler Oyanın ağzından duydu. O arada, İlk günden itibaren, her gün Leventin yanındayız da demiş. Talihsiz bir açıklama olmuş. Ama artık O ne dedi, Bu ne dediyi bırakalım. BABAMLA 35 YAŞIMDA TANIŞTIMPeki bir şey söyleyeceğim Oya Hanımla sizinki çok uzun yıllara yayılan bir ilişki. İki kere nikah kıydığınız bir kadın, iki çocuğunuz var, birlikte büyük bir tutkuyla çalışmışsınız. İnsan nasıl bu kadar kopma noktasına nasıl gelir, nasıl yabancılaşır, kanserken bile nasıl görüşmez?- Ama hayat bu. İnsan yabancılaşıyor. En yakınına bile. Bu muydu her şeyi paylaştığım insan? diyorsun. Karşılıklı olarak diyorsun. Beni, babamla 35 yaşında tanıştırdılar. Nasıl yani?- Babam, İsviçrede akademide bir profesörüdü. Heykeltıraş ve ressam. Hiçbir zaman bir baba-oğul ilişkimiz olmadı. 35 sene sonra kapımıza geldiğinde, annem Cüneyt Gökçer geldi zannetmiş. Geldi, beni uyandırdı ve Cüneyt Hocan geldi dedi. Gördüğün gibi annem de yabancılaşmış! Annem olayın farkına sonra vardı. Bizi tanıştırdı, Oğlum, bu senin baban dedi. Tokalaştık. Babam da Sarılmayacak mısın? dedi. Dedim ki, Valla hiç içimden gelmiyor. Çünkü siz benim için herhangi bir adamsınız şu anda! Sanatçı genlerim babamdan. Makyaj yapmalarım, heykele merakım filan hep ondan gelmiş. Kırca şöyle konuşuyor: Bir ayakta durabilsem, çıkıp oyun da oynarım ama ayakta duramıyorum. Yürüyemiyorum. Şu koltuğa gidip orada oturuyorum, sonra yatıyorum. Genelde de yatıyorum. Ama bunlar normal. Birileri ölecek, birileri yaşayacak. Ölmek zorundasın ki, başkaları doğsun. Hayatın diyalektiği bu. Ben yapacağımı yapmışım. Yaşadığım sürece de mücadele ederim. Yaşarsam, bir-iki oyun daha koyarım. Ama tiyatromu güzel yaptım, onu görmeni istiyorum. Hemen alt katta. Oraya bir okul da yaptık. Ücretsiz bir okul. 250 öğrencimiz var. Gençlerle bildiklerimi paylaşmak istiyordum. Öğrencilerimi filmde de oynattım. Ama filmi dağıtmıyor kimse. Elimizde donumuz, torbamız dolaşıyoruz kapı kapı. Tiyatrom benden sonra da devam etsin istiyorum. Bülent Demire devrediyorum, çok sağlam çocuktur Bülent. Başından itibaren beni hiç yalnız bırakmayan kişidir. Jübile yapar mısın? diye soruyorlar. Yapmam, prensip olarak bana aykırı. Zenginlerden bilet karşılığı para toplamak istemem ama tiyatromuza bağış yapmak isteyen olursa da başımızın üstünde yeri var. İsteyen istediği katkıda bulunabilir. Mesela bir işadamı dostum, biraz maddi yardımda bulundu, buradan teşekkür ediyorum kendisine. İsmini verirsem vurur beni, keşke verebilsem. Onun ve Aslının sayesinde ustaların paralarını filan ödeyebildim. O iş adamı arkadaşım aradığında da, bir güzel ağladım. İnsanlar size iyilik yapınca ağlıyorsunuz.